Ik weiger dit afscheid!
Door: Engely
Blijf op de hoogte en volg Engely
10 September 2009 | Nederland, Bosch en Duin
Ik weiger dit afscheid!
Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.
Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.
Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!
Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spetterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.
Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.
Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.
Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Omdat we je niet gedragen hebben - nooit die navelstreng hebben gedeeld - kunnen we niets voor je doen. Juridisch behoor je je vader toe. Voor hem heel praktisch, het levert hem de nodige alcohol op. Maar lieve prinses: voor je moeder vechten we. Voor jou vechten we. Ik kan mezelf niet recht aankijken en weten hoeveel er van je gehouden is, wat je moeder voor je gedaan heeft en welke belofte we haar hebben gemaakt. Ik kan jou niet recht in je ogen kijken en je vertellen dat ik je nu laat gaan. Ik kan je niet dood laten gaan zonder dat ik al mijn botten voor je gebroken heb, zonder de strijd tot aan het bittere einde te hebben gevoerd voor je. Ik hou van je, tot de maan en terug!
Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou nog eventjes vol!
Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.
Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.
Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!
Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spetterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.
Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.
Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.
Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Omdat we je niet gedragen hebben - nooit die navelstreng hebben gedeeld - kunnen we niets voor je doen. Juridisch behoor je je vader toe. Voor hem heel praktisch, het levert hem de nodige alcohol op. Maar lieve prinses: voor je moeder vechten we. Voor jou vechten we. Ik kan mezelf niet recht aankijken en weten hoeveel er van je gehouden is, wat je moeder voor je gedaan heeft en welke belofte we haar hebben gemaakt. Ik kan jou niet recht in je ogen kijken en je vertellen dat ik je nu laat gaan. Ik kan je niet dood laten gaan zonder dat ik al mijn botten voor je gebroken heb, zonder de strijd tot aan het bittere einde te hebben gevoerd voor je. Ik hou van je, tot de maan en terug!
Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou nog eventjes vol!
-
10 September 2009 - 08:57
Letty & Ton:
Hoi Engely,
Wat ontzettend mooi geschreven, het ontroert mij heel erg.
Ik hoop van harte dat jullie het gevecht om jullie Prinses gaan winnen, want ook Ton en ik hebben haar en haar zus in ons hart gesloten.
Maar omdat ik inmiddels jouw doorzettingsvermogen ken, heb ik de hoop nog niet opgegeven...
Heel veel liefs en sterkte.
Letty & Ton
-
10 September 2009 - 09:02
Yvonne Dekker:
Pff... zit met tranen dit bericht te lezen!
Kon ik maar iets doen om je te helpen..!! -
10 September 2009 - 09:23
Margriet:
Hoi Engely,
Hier word je stil en zeer verdrietig van.
Veel sterkte, het is haar en jullie zo gegund..
Margriet -
10 September 2009 - 10:08
Ton:
Aangrijpend.
Ernstig ziek te zijn èn terug te moeten. Alles in jullie verzet zich daartegen.
Omgeef jullie Princes zo lang mogelijk met warmte en zorg.
Sterkte en succes. -
10 September 2009 - 11:14
Rixt:
Lieve Engely,
Een hartverscheurend verhaal! Na de ontroering volgt de boosheid. Wat jij doet is ontwikkelingshulp van het hoogste niveau. Daar kunnen de heren en dames in Den Haag nog heel wat van leren. Vanachter een bureautje mooie ontwikkelingsplannen schrijven waarmee nogal eens de zakken van corrupte regeringsleiders worden gevuld, is heel wat eenvoudiger dan je strijdbaar op te stellen en op de komen voor de meest kwetsbaren op deze wereld.
Waarvoor hebben wij een prachtig protocol voor 'de rechten van het kind' ontwikkeld als er vervolgens zo mee omgegaan wordt? Onbegrijpelijk! Een kind in nood laat je niet in de steek, daar ga je voor door het stof. Dat is wat jij doet en dat siert je enorm.
Dat zou een inspiratie moeten zijn voor alle leiders van deze wereld.
Jij hebt je strijd nog lang niet uitgestreden en ik weet dat je niet rust voordat je deze kinderen hebt kunnen redden. Dat is je missie!
We denken aan jou en de kinderen en focussen op een goede afloop.
Liefs, Maarten en Rixt
-
10 September 2009 - 11:29
Jolanda Oostema:
Hoi Engely,
wat ontzettend mooi geschreven ik zit met tranen in mijn ogen wat moeten onze kinderen dan blij zijn dat ze in Nederland zijn geboren pfff ik hoop dat jullie Prinses toch langer bij jullie mogen houden en dat ze niet terug hoeft naar haar vader ! ik wens je dan ook heel veel succes en sterkte toe !
Liefs,
Jolanda -
10 September 2009 - 12:36
Corie En Co:
lieve Engely, hier zijn geen woorden voor, dit doet zo pijn en vooral als je hier de kinderen op straat ziet spelen en die alles hebben. we weten dat je er helemaal voor gaat en wensen jou en Peter heel veel sterkte toe en hou ons op de hoogte a u b, liefs uit Enkhuizen -
10 September 2009 - 13:56
Wil & Adriaan.:
Hoi Engely en Peter.
Wat erg voor jullie en de kinderen dat het zo is afgelopen.Jullie waren zo goed voor ze en wij hopen dat het goed afloop. Wij leven met jullie mee. -
10 September 2009 - 14:23
Antori:
Met veel tranen in mijn ogen lees ik je verhaal
Geen woorden.....Engely zo veel sterkte en nog meer. Hopelijk gaat het je lukken. Wat een gevecht weer.
Laat het lukken
Antori xxxxxxxxxx -
10 September 2009 - 14:59
Peter Hilversum:
Engely en Peter,
Als ik nog iets kan doen met een officieel schrijven...ik doe het graag, dat weten jullie!
Sterkte!
Peter -
10 September 2009 - 16:11
Petra :
Hartverscheurend!!!!!!
Hééééél veel sterkte en succes.'k Zou zo graag iets willen doen.
Lfs uit Zwolle. -
10 September 2009 - 17:46
Marjolijn:
lieve Engely, ik weet dat je er voor gaat, wens je veel succes met je gevecht voor de kinderen, maar vergeet jezelf niet in de strijd!Blijf sterk. Ben zelf erg ziek geweest afgelopen week dus was even niet.bereikbaar.Alles is zo dubbel in dit leven. Verdriet en geluk , hoop en vrees liggen zo dicht bij elkaar maar
we gaan er voor!!!. Ik voor mij jij voor hun. Weet dat vele met je meeleven er voor je zijn.
Liefs Marjolijn -
10 September 2009 - 17:52
Loukia:
met een brok in mijn keel lees ik je verslag. Wat een zegen dat dit meiske jouw liefde en zorg krijgt. Ik bid en steek een kaarsje op in de hoop dat ze (nog) niet terug hoeft.
héél veel respect voor jouw en jullie werk!! -
10 September 2009 - 18:56
Marijke Wieringa:
Lieve Engely en Peter,
Ik leef met jullie mee. Is er meer dat we kunnen doen behalve een mail naar de staatssecretaris sturen?? Laat het weten!! Heel veel sterkte voor jullie en je grote en kleine meiden! Liefs, Marijke -
10 September 2009 - 19:20
Joyce :
Engely, je bent verbonden aan dit kleine prinsesje, dat warmte en aandacht verdient. Kunnen we iemand schrijven, mailen? -
10 September 2009 - 21:01
Jaap:
Lieve Engely & Peter,
Twee mooie meiden mochten even proeven aan het geluk wat jullie ze geven. Geef niet op, hou vol, hoe moeilijk en zwaar het ook is. Ik weet zeker dat er voldoenden mensen zijn die iets willen en kunnen doen, wat dan ook...
Als ik iets kan doen....
Liefs,
Jaap.
-
10 September 2009 - 21:06
Joost:
Het gaat om het belang van het kind, sprak heer Balkenende, toen de zaak van zeilster Laura voor de rechter kwam. Waar blijft heer Balkenende nu het om het belang van deze weerloze meisjes gaat ? Een vader die hen wil verkopen. Wegestuurd worden uit een welvarend land waar men nog wel heeft mogen vaststellen dat ze ziek zijn. Maar behandelen mag niet. dat is tegen de regels. Kunt u dat uitleggen, heer Balkenende ?
Engely, geeft niet op. Er staan heel veel mensen achter je. -
11 September 2009 - 07:30
Marvin De Hont:
Wat verschrikklijk dat ze terug moet. Is het niet mogelijk haar in Nederland te houden op basis van medische noodzaak. Omdat ze ten dode is opgeschreven als ze naar Nepal terug keert?
Dit mag de Nederlandse Staat toch niet toestaan. -
11 September 2009 - 08:03
Jan En Ans:
Een vreselijk bericht. Ambtenaren kennen alleen maar regeltjes, maar politici schermen toch altijd met woorden als "humanitair"? Mevrouw Albayrak, voor deze kinderen kunt u echt wel een uitzondering maken, laat zien dat dit land een solidaire, humanitaire maatschappij heeft. -
11 September 2009 - 08:17
Joost:
Tot tranen toe bewogen heb ik je verhaal gelezen. Jammer dat het onderwerp op realiteit berust. Onze politici zijn toch zo vol van mededogen. Waar blijven ze ? Het kan niet zo zijn dat Sirjana weggestuurd wordt terwijl het in Nederland toch zo gemakkelijk is om haar "even" te behandelen. -
11 September 2009 - 08:30
Gerrie Van Linschote:
Engelief en Peter
Dit kan en mag niet waar zijn. Mijn vriendinnetje, ik ontmoette haar in Nepal. We waren aan het wandelen, ze pakte steeds mijn hand. Wat had ze een behoefte aan aandacht en liefde. Die heeft ze onlangs ruimschoots mogen ontvangen. Nu dit...Live schatten , ik zal voor jullie bidden en hopen dat er weer licht mag zijn, -
11 September 2009 - 09:05
Rianne In 't Groen:
Hoi Engely en Peter, ik heb jullie bericht in twee keer moeten lezen, het was zo aangrijpend, maar wat kunnen we doen om deze regel ongedaan te maken, het is zo onmenselijk om dit kind weer terug te sturen zker onder deze omstandigheden, als ik iets kan doen...laat het weten
groetjes -
11 September 2009 - 18:17
Geertje:
Helemaal eens met de reacties van Joost en van Jan&Ans!!! Deze regering is geen knip voor de neus waard, als ze dit laten gebeuren!
Waar zijn de Rechten van het Kind????? -
11 September 2009 - 20:08
Lex:
Wat een zonnige foto van Sirjana met haar mooie jurk.
Ik vind t zorgelijk dat de diagnose is dat hersens acheruit gaan en zij opgesloten zit in haar lichaam, dat is niet te zien op de leuke foto.
Zou t zinnig zijn om een nepalese arts een second opinion te laten geven? -
12 September 2009 - 18:09
Jeel:
wow engely en peter, wat een verschrikkelijk verhaal. we duimen voor jullie en dit kleine meisje. Zo onrechtvaardig kan en mag het toch niet zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
