Kunt u deze kinderen alsjeblieft helpen?
Door: Engely
Blijf op de hoogte en volg Engely
14 September 2009 | Nederland, Bosch en Duin
Er zijn geen woorden voor, hoe kunnen onschuldige kinderen zomaar de dupe worden van de ijskoude regeltjesdrift van de overheid.
Hoe kan men een ernstig ziek kind terugsturen naar een land waar ze over enkele jaren zal overlijden ?
Waarom mag zij hier niet eventjes langer blijven zodat ze medisch behandeld kan worden zodat ze weer verder kan kijken naar een toekomst?
Wij staan garant en dragen zelf de kosten.
Vandaag zijn we een handtekeningenactie gestart. We hopen dat u Anjana en Sirjana wilt helpen door de petitie te tekenen die te vinden is op:
http://www.petities.nl/petitie/engely_tersteeg_namens_anjana_en_sirjana_sundash/
Het verhaal over Sirjana van een paar dagen geleden geeft aan wat we voelen.
Al u reacties sterken niet alleen ons maar ook de kinderen weten dat u er voor hen zal zijn.
Namens ons, heel veel dank hiervoor.
http://www.Engely.eu
Ik weiger dit afscheid!
Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.
Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.
Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!
Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spetterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.
Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.
Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.
Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Omdat we je niet gedragen hebben - nooit die navelstreng hebben gedeeld - kunnen we niets voor je doen. Juridisch behoor je je vader toe. Voor hem heel praktisch, het levert hem de nodige alcohol op. Maar lieve prinses: voor je moeder vechten we. Voor jou vechten we. Ik kan mezelf niet recht aankijken en weten hoeveel er van je gehouden is, wat je moeder voor je gedaan heeft en welke belofte we haar hebben gemaakt. Ik kan jou niet recht in je ogen kijken en je vertellen dat ik je nu laat gaan. Ik kan je niet dood laten gaan zonder dat ik al mijn botten voor je gebroken heb, zonder de strijd tot aan het bittere einde te hebben gevoerd voor je. Ik hou van je, tot de maan en terug!
Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou nog eventjes vol!
Hoe kan men een ernstig ziek kind terugsturen naar een land waar ze over enkele jaren zal overlijden ?
Waarom mag zij hier niet eventjes langer blijven zodat ze medisch behandeld kan worden zodat ze weer verder kan kijken naar een toekomst?
Wij staan garant en dragen zelf de kosten.
Vandaag zijn we een handtekeningenactie gestart. We hopen dat u Anjana en Sirjana wilt helpen door de petitie te tekenen die te vinden is op:
http://www.petities.nl/petitie/engely_tersteeg_namens_anjana_en_sirjana_sundash/
Het verhaal over Sirjana van een paar dagen geleden geeft aan wat we voelen.
Al u reacties sterken niet alleen ons maar ook de kinderen weten dat u er voor hen zal zijn.
Namens ons, heel veel dank hiervoor.
http://www.Engely.eu
Ik weiger dit afscheid!
Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.
Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.
Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!
Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spetterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.
Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.
Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.
Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Omdat we je niet gedragen hebben - nooit die navelstreng hebben gedeeld - kunnen we niets voor je doen. Juridisch behoor je je vader toe. Voor hem heel praktisch, het levert hem de nodige alcohol op. Maar lieve prinses: voor je moeder vechten we. Voor jou vechten we. Ik kan mezelf niet recht aankijken en weten hoeveel er van je gehouden is, wat je moeder voor je gedaan heeft en welke belofte we haar hebben gemaakt. Ik kan jou niet recht in je ogen kijken en je vertellen dat ik je nu laat gaan. Ik kan je niet dood laten gaan zonder dat ik al mijn botten voor je gebroken heb, zonder de strijd tot aan het bittere einde te hebben gevoerd voor je. Ik hou van je, tot de maan en terug!
Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou nog eventjes vol!
-
14 September 2009 - 16:20
Marlin Plantema:
Vanmorgen al Peters verzoek om deze petitie te ondertekenen ontvangen. Ik hoop dat heel heel velen mee zullen doen. Ik heb het al doorgestuurd naar mijn adressenbestand. Het is fantastisch te zien hoeveel mensen al ondertekend hebben en er komen er steeds meer bij....
Veel liefs voor jullie en de meisjes.
Marlin.
-
14 September 2009 - 18:09
Annemarie V Hattem:
Lieve Engely'
T,is ten hemel schreiend
dat dit meisje niet hier
mag blijven, ik begrijp
jullie verdriet!
Hopenlijk komt alles nog
goed en mogen jullie haar
blijven verzorgen, de bu-
reaucratie heeft lange armen,
Heel veel sterkte en har,
telijke groet.
-
14 September 2009 - 18:50
Liliane Bardok:
Vreselijk! Wat een onrecht. Als ik iets kan doen, buiten een domme handtekening, laat het me weten en ik doe het! 06-57889595
Heel veel sterkte! -
15 September 2009 - 03:42
Jantje Paasman:
Ik ken jullie nog maar heel even maar ik vind jullie prachtige mensen . Op naar de eerste duizend handtekeningen . Wat jullie doen deed me denken aan een verhaal wat ik ooit hoorde .
Op een warme drukke zomerdag zat een klein meisje te spelen in het zand .
Plotseling ondekte ze een kuil , in die kuil stond nog maar een heel klein beetje water en hij zat vol met kleine visjes die naar lucht hapten , de zon roosterden ze langzaam en liet t laatste beetje water verdampen . Het meisje riep om hulp , maar er kwamen alleen maar mensen kijken .
In haar wanhoop maakte ze van haar handen een kommetje schepte daar t laatste wateren twee visjes mee uit de kuil . Heel voorzichtig bracht ze ze naar zee en liet ze vrij. Teruggekomen bij de kuil waren de andere visjes dood . Een van de omstanders lachte t meisje uit en riep dat der hele actie nu niet bepaald een succes was geweest , dat ze beter der tijd zinvoller had kunnen besteden omdat t toch niets uitmaakte.
het meisje merkte op dat t voor die twee visjes alles uitmaakte . -
15 September 2009 - 06:59
Sander:
Miljoenen gaat er per jaar naar ontwikkelingshulp.
Nu hebben we de kans dichtbij huis ECHTE hulp te bieden...jammer dat dit zoveel moeite kost en zoveel papierwerk...
Ik heb de petitie graag getekend en hoop dat alles goed verloopt!
Heel veel sterkte en geluk gewenst... -
15 September 2009 - 09:21
Eva Dieterman:
Zal de mail doorsturen, wens jullie veel doorzettingsvermogen en succes om de meisjes een leefbare toekomst te geven.
Hoop van harte dat ze een uitzondering op de regel zullen zijn en hun behandeling afgemaakt kan worden. -
15 September 2009 - 20:13
Arnold Van Der Lee:
Dit ondersteun ik graag. Zelf heb ik vorig jaar een fietstocht naar Kathmandu ( ruim 10.000 km) gemaakt en €40.000 opgehaald voor Peoples Trust, Dus ik weet wat daar speeld en wat zijn wij toch rijk hier met zijn allen. Ik hoop dat deze actie zal slagen, want ik weet zeker dat jullie fantastische ouders zijn voor dit kind. succes -
16 September 2009 - 07:14
Geesje V.d. Veen:
Geen woorden voor. Tranen lopen over mijn wangen. Ik ben ook moeder; moeder van Bartjeroen en Marlous v.d. Veen. -
16 September 2009 - 09:22
Monique Hugen:
Heel veel sterkte. Wees eigenwijs! Als kind heb je iemand nodig die onvoorwaardelijk voor je gaat! "Ons kind" moest ook het land uit maar dit konden we niet accepteren, en met succes! -
16 September 2009 - 10:25
Jan Rozenbroek:
Lieve Engely, fantastisch je vechtlust en passie spat van mijn scherm! Als ik iets kan doen dan hoor ik graag van je. (Had zelf een tumor in schildklier en ben in de samenwerking Flevoziekenhuis Almere/AMC behandeld) en heb een goede band met de internist/oncoloog! -
16 September 2009 - 19:53
Alexia:
Heb na je berichtje meteen gelezen hoe en wat.....
Vreselijk, dit mag toch niet gebeuren. Woorden schieten me tekort hoe erg ik zoiets vind. Terwijl onze mannetjes boven veilig en gezond liggen te slapen..... Wat een ongelijkheid.
Petitie natuurlijk meteen getekend.
Sterkte!!!!
Dikke kus -
17 September 2009 - 09:38
Nadia Blikvoer:
hay hay
Petitie gelijk getekend misschien is het wat voor de jongeren site waarvoor ik werk, ik heb mijn mailadres achtergelaten op uw hyves-inbox!
Bedankt,
Groet
Nadia -
18 September 2009 - 13:44
Caroline En Jeffrey :
Engely, vanuit India deze reactie. We hebben de petitie meteen ondertekend en zoveel mogelijk van onze vrienden gemaild en gevraagd hetzelfde te doen. We blijven het geheel volgen. Met z'n allen kunnen we veel...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
