Onmacht
Door: Engely
Blijf op de hoogte en volg Engely
15 November 2011 | Nederland, Utrecht
Onmacht
Een jonge moeder van amper 17 jaar kwam afgelopen week met haar doodzieke baby bij onze hulppost. Met haar man van ver over de 70 hadden ze een hele dag gelopen om onze kliniek te bereiken. Deze jonge moeder had de hele dag met haar doodzieke baby op de arm gelopen om ons te bereiken.
De vader had wel eens van een röntgenfoto en antibiotica gehoord. Dat wilde hij hebben om daarna weer direct terug naar huis te gaan. Hij was niet te overtuigen dat het kindje dringend opgenomen moest worden. We hebben geprobeerd hem uit te leggen wat hoge koorts bij een baby’tje kan aanrichten. Het was onze bedoeling om het kleintje op te nemen. De moeder zou kunnen blijven om voor haar kindje te zorgen. Deze bejaarde papa bleek niet te vermurwen. Zijn vrouw moest voor hem koken en dat vond hij belangrijker dan het lot van zijn baby.
Het is niet te geloven toen hij ook nog zei dat zij zelf ook niet wilde blijven. Een vrouw in Nepal moet echter altijd de man gehoorzamen en kan dus geen nee zeggen. Zij liet mij later wel weten wel graag te willen blijven.
En daar sta je dan. Machteloos en met tranen in je ogen. Je kunt niets doen. En dan besef je des te meer, soms helemaal moedeloos, hoe veel er nog gedaan moet worden.
Hier blijkt ook weer dat kennis de basis is. De vader zonder opleiding zal een volgende keer meteen de antibiotica pakken omdat dit resultaat zal hebben zonder gezichtsverlies.
Schakelen tussen enerzijds mooie en emotionele momenten en anderzijds dieptepunten in schrijnende situaties. Onmacht bij hopeloze omstandigheden, verbijstering in ernstige gevallen. Maar toch ook weer gelukkig dat je in de positie bent om een klein beetje te helpen.
De afgelopen dagen in Nepal zijn zo voorbijgegaan waarbij elk moment werd ingevuld met het doel voor ogen dat kinderen uit noodsituaties geholpen moeten worden. En gelukkig konden we ook weer helpen.
Onder een aluminium plaat met een paar dozen om in te slapen vonden we 4 kleine kinderen onder de 6 jaar. Ziek, verwaarloosd en de jongste apathisch voor zich uitkijkend. De moeder op zoek naar voedsel en de dronken vader probeerde zich nog staande te houden.
We hebben dit gezin enkele dagen gevolgd en voor eten en warme kleding gezorgd. De kinderen waren de dupe omdat het weer de ouders zijn die geen verantwoording nemen; ook deze kinderen dreigden verkocht te worden aan de kinderhandel. En dan besluit je weer om in ieder geval voor onderdak voor de kinderen te zorgen.
In onze twee Noble Huizen waren nog enkele bedjes vrij.
Kinderen horen bij hun ouders maar mogen niet in gevaar worden gebracht. We hopen dat de ouders nu werk gaan zoeken en de kids op een ander tijdstip weer bij zich kunnen nemen. In ieder geval zijn ze nu veilig.
Weer terug in Nederland is dit allemaal zo onwezenlijk. Met zo weinig kan er zoveel voor kansarme kinderen worden gedaan en ik hoop dan ook dat de komende feestdagen niet teveel in contrast zullen staan. Ik zou zoveel meer kunnen doen maar kan dit niet alleen.
Engely
http://www.Engely.eu
Een jonge moeder van amper 17 jaar kwam afgelopen week met haar doodzieke baby bij onze hulppost. Met haar man van ver over de 70 hadden ze een hele dag gelopen om onze kliniek te bereiken. Deze jonge moeder had de hele dag met haar doodzieke baby op de arm gelopen om ons te bereiken.
De vader had wel eens van een röntgenfoto en antibiotica gehoord. Dat wilde hij hebben om daarna weer direct terug naar huis te gaan. Hij was niet te overtuigen dat het kindje dringend opgenomen moest worden. We hebben geprobeerd hem uit te leggen wat hoge koorts bij een baby’tje kan aanrichten. Het was onze bedoeling om het kleintje op te nemen. De moeder zou kunnen blijven om voor haar kindje te zorgen. Deze bejaarde papa bleek niet te vermurwen. Zijn vrouw moest voor hem koken en dat vond hij belangrijker dan het lot van zijn baby.
Het is niet te geloven toen hij ook nog zei dat zij zelf ook niet wilde blijven. Een vrouw in Nepal moet echter altijd de man gehoorzamen en kan dus geen nee zeggen. Zij liet mij later wel weten wel graag te willen blijven.
En daar sta je dan. Machteloos en met tranen in je ogen. Je kunt niets doen. En dan besef je des te meer, soms helemaal moedeloos, hoe veel er nog gedaan moet worden.
Hier blijkt ook weer dat kennis de basis is. De vader zonder opleiding zal een volgende keer meteen de antibiotica pakken omdat dit resultaat zal hebben zonder gezichtsverlies.
Schakelen tussen enerzijds mooie en emotionele momenten en anderzijds dieptepunten in schrijnende situaties. Onmacht bij hopeloze omstandigheden, verbijstering in ernstige gevallen. Maar toch ook weer gelukkig dat je in de positie bent om een klein beetje te helpen.
De afgelopen dagen in Nepal zijn zo voorbijgegaan waarbij elk moment werd ingevuld met het doel voor ogen dat kinderen uit noodsituaties geholpen moeten worden. En gelukkig konden we ook weer helpen.
Onder een aluminium plaat met een paar dozen om in te slapen vonden we 4 kleine kinderen onder de 6 jaar. Ziek, verwaarloosd en de jongste apathisch voor zich uitkijkend. De moeder op zoek naar voedsel en de dronken vader probeerde zich nog staande te houden.
We hebben dit gezin enkele dagen gevolgd en voor eten en warme kleding gezorgd. De kinderen waren de dupe omdat het weer de ouders zijn die geen verantwoording nemen; ook deze kinderen dreigden verkocht te worden aan de kinderhandel. En dan besluit je weer om in ieder geval voor onderdak voor de kinderen te zorgen.
In onze twee Noble Huizen waren nog enkele bedjes vrij.
Kinderen horen bij hun ouders maar mogen niet in gevaar worden gebracht. We hopen dat de ouders nu werk gaan zoeken en de kids op een ander tijdstip weer bij zich kunnen nemen. In ieder geval zijn ze nu veilig.
Weer terug in Nederland is dit allemaal zo onwezenlijk. Met zo weinig kan er zoveel voor kansarme kinderen worden gedaan en ik hoop dan ook dat de komende feestdagen niet teveel in contrast zullen staan. Ik zou zoveel meer kunnen doen maar kan dit niet alleen.
Engely
http://www.Engely.eu
-
15 November 2011 - 21:59
TREES:
Kado tip: je leven is rijker als je deelt! -
15 November 2011 - 22:02
Huub:
jonge jonge, wat weer een vreselijk verhaal Engely. Petje af voor jou!!!!!! -
15 November 2011 - 22:39
Corrie En Co:
lieve Engely, in gedachten ben ik bij en leef met je mee, moedeloos word je
hier van, maar laat je niet gek maken, je doet zo goed werk, dus ga hier mee door, als er maar een paar kindjes worden geholpen, ben je al heel goed bezig. liefs uit Enkhuizen. -
16 November 2011 - 09:44
Rien En Gerrie:
Lieve Engely,
Jammer van die domme vader maar toch heb je ze een beetje kunnen helpen en dat is toch ook weer een stapje verder. Fijn dat die andere kinderen opgevangen kunnen worden in het 2e Noble House . Super hoor . We hebben heel veel respect voor jou mooie werk.
Liefs Rien en Gerrie -
16 November 2011 - 22:45
Maud En Gerard:
Dag Engely,
Wederom fantastisch wat je doet. Respect voor je moed, energie, kracht, warmte, inzet, het begaan zijn met....,en zo vele dingen meer.
Groetjes van ons...Maud en Gerard. -
20 November 2011 - 02:15
Rosita:
Triest triest triest deze omstandigheden voor de mensen waar ze in leven. Gingen ze maar eens luisteren naar mensen die er verstand van hebben en begrijpen dat ze daar de levens van hun kinderen en zichzelf mee kunnen redden. Hoop dat er voorlichting gegeven gaat worden aan deze mensen -
26 November 2011 - 20:54
Jan En Helmi:
Engely en Peter wat een ontroerende belevenis.Wij zijn diep onderde indruk
zo liefdevol als jij hier mee bent omge
gaan Engely.Veel liefs en sterkte,
Jan en Helmi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
