Je hoeft niet iets goed te kunnen om iets goeds te

Je hoeft niet iets goed te kunnen om iets goed te doen. Voor ons een klein stapje dat soms van levensbelang kan zijn voor een ander.

Tijdens elk verblijf in Nepal sta je voor keuzes, moeten er beslissingen genomen worden, deuren geopend en trotseer je iedereen die tegenwerkt als het om kinderlevens gaat.

Machteloos toekijken met het besef dat een arm klein kindje van 8 dagen oud zal overlijden zonder onze hulp ? Wanhoop en verdriet bij de moeder. Nee ! Dit laten we niet gebeuren en het kindje is in een ziekenhuis opgenomen waar ook weer niet alle hulp voorhanden was. Het kinderziekenhuis kan (nog) niet opereren omdat er geen zuurstof voorziening is. Met een klein beetje konden we daar iets aan doen, dit baby’tje is nu gered. Een nieuw project is weer gestart omdat zuurstof een eerste behoefte is voor meer kinderen die anders zullen komen te overlijden. Er kan een centrale zuurstofvoorziening worden aangelegd en met alle beetjes die binnenkomen kunnen we starten.

Afgelopen week is Shangita overleden. Het leven was kort voor haar; nog maar 11 jaar. Ontsteld dat in Nepal geen beenmergtransplantatie mogelijk is. De laatste drie maanden hebben we haar in een ziekenhuis kunnen opvangen zodat ze geen pijn zou lijden, machteloos dat we haar niet konden helpen. Gelukkig had ze geen besef wat er met haar gebeurde en is ze zonder veel pijn ingeslapen. Een troosteloze moeder blijft alleen achter en we houden contact met haar.

Kinderen zonder toekomst, niet gekend, verlaten, getekend, verwaarloosd en zo hulpeloos zonder onze hulp. Bij elk bezoek aan Nepal zijn het de kindergezichtjes die je treffen. Maar ook heel blije kinderen zoals rondom onze projecten en de opvanghuizen Noble House. Kinderen die we daar op kunnen opvangen als de leefsituatie het thuis niet meer toelaat en ze dreigen te verdwijnen. Met een beetje meer kan al zoveel worden toegevoegd. Dit keer hebben we boterhammen met pindakaas en chocoladepasta voor ze gemaakt; voor ons zo gewoon, maar voor hen was het feest. Nieuwe kleren uit Nederland, knuffels, ballonnen blazen en even zonder zorgen kind mogen zijn. Aandoenlijk om mee te maken.

Ook steeds meer kinderen met het Down Syndroom komen naar onze daycare die we vorig jaar hebben gestart. Kleintjes die anders achter hun huisje in kooien zaten. Kinderen die nu geactiveerd worden en waarbij hun moeders begeleiding krijgen. Emotionele momenten wanneer je ziet dat deze kleintjes zo in elkaar opgaan dat bij het minste of geringste huiltje ze elkaar troosten en blijven kussen, hun eigen leventje maken en weer kunnen lachen.

Alleen al over het kinderleed wat je hier ziet zou ik boeken vol kunnen schrijven. Voor nu rest mij alleen nog een transparante belangeloze aanpak voor directe hulp in de hoop dat uw creativiteit een steun voor deze kinderen zal zijn.

Misschien dat dat boek later nog wel eens komt.

Vanuit Nepal een hartelijke groet en in oktober zal ik de website http://www.Engely.eu met meer verhalen en foto’s aanvullen.

Engely