Vandaag heb ik mijn dag even niet.
Door: Engely
Blijf op de hoogte en volg Engely
15 Februari 2008 | Nepal, Kathmandu
Vandaag heb ik mijn dag even niet. Het was weer zo’n typisch Nepalese dag waarbij alles tegen leek te zitten.
Vandaag heb ik de dorpjes bezocht waar onze kinderen vandaan komen. Veel meer hulp zou gegeven kunnen worden, maar onmachtig heb ik alleen vandaag maar kunnen luisteren.
Wat kun je doen als je ziet dat er in een lemen hutje gekookt wordt en het zwart ziet van de rook en zelfs het plafon zwart geblakerd is? Een ventilatiepijp met rookkanaal voor 5 euro zou voldoende zijn maar de mensen willen dit niet omdat er dan teveel hout verbruikt wordt.
Als je dan uitlegt hoe schadelijk deze rook voor hun gezondheid is, komt het argument dat het veel warmer in het hutje is en het de insecten uit de hout houdt. De dag van vandaag is belangrijker dan de toekomst. Ook sanitaire voorzieningen ontbreken en aanbieden om toiletten te bouwen helpt niet. Deze worden liever gebruikt om hun maïs, rijst en aardappelen in op te slaan. Voorlichting is hier zo nodig maar wie zijn wij om dit alles te veranderen. Ook al denken wij te kunnen helpen, hun eigen en al eeuwen bestaande argumenten blijven in hun cultuur even sterk. Per dag overleven maakt gelukkiger dan één stap verder kijken in de toekomst.
Ook Bunu-Maya heb ik vandaag op schoot gehad. Dit meisje van 5 jaar heeft 8 maanden in Noble House gewoond omdat ze toen gevaar liep verkocht te worden en terecht te komen in de prostitutie in India. Haar vader heeft haar vorig jaar weer uit Noble House teruggehaald omdat hij aangaf dit niet meer te willen en hij zelf weer voor zijn dochter zou zorgen. We hebben toen hulp ingeschakeld om dit in de gaten zou houden. Onmachtig omdat deze man het recht op zijn dochter behoudt. Bunu-Maya trof ik nu verwaarloosd, vervuild en apathisch aan. Samen met haar zusje van drie hielden ze hun nieuwe zusje van 3 maanden vast. De vader wil een zoon omdat meisjes niets voor hem betekenen, behalve misschien een te verkopen object. Het volgende kindje zal volgend jaar wel weer geboren worden. Bunu-Maya kon alleen mijn naam zeggen en lachen bij een knuffel. Warme kleding kon ik achter laten maar met pijn in mijn hart viel het afscheid mij zwaar. Kinderen horen bij hun ouders maar naar dit meisje wordt niet omgekeken. Ik hoop dat ik de hoop mag houden snel meer voor haar en haar zusjes te kunnen betekenen.
Later die dag trof ik de weduwe aan. We noemen haar zo omdat haar man één keer per maand langs komt om te kijken of er nog wat te halen valt. Haar oudste dochter van 13 jaar is vorig jaar door haar man verkocht en gelukkig hebben we de twee zusjes in Noble House kunnen opvangen. Nu heeft haar man het zoontje meegenomen en niemand weet waar dit kindje van 9 jaar gebleven is. Doodziek, kilo`s afgevallen en met hoge koorts hebben we de weduwe meegenomen naar Noble House waar ze even kan bijkomen en de komende dagen in het ziekenhuis onderzocht kan worden.
Verder naar het project op de berg, mijn kwaadheid ingehouden omdat er weer in twee weken niets gebeurd was. De bouw ligt stil omdat materialen niet aangevoerd kunnen worden en er geen water is om het cement te gebruiken wat er nog is. De aannemer staat met zijn handen in zijn zakken te kijken, maar zal niet op het idee komen om alvast andere werkzaamheden uit te voeren. De bewoners kijken gelaten toe en zitten liever in de zon dan iets te doen. Dan vraag je je wel eens af waar doe je het allemaal voor. Alle energie die nog over is van deze dag maar weer gebruikt voor verdere aansturing in de hoop dat over enkele dagen we weer één enkel stapje vooruitkomen.
Vandaag heb ik mijn dag niet, voelbaar dat bij elke stap vooruit je er direct weer twee achteruit lijkt te gaan. Ik weet dat deze momenten bij dit land horen en er morgen weer een nieuwe dag zal zijn met meer resultaten. Bij een dag als deze besef je met alle problemen die op je af komen hoe klein je bent. Soms lijkt het wel alsof je alleen maar tegen dikke muren tegenkomt waar je niet meer doorheen kunt. Geen benzine waardoor je moeilijk nog ergens kunt komen. Geen aanvoer van materialen. Geen electriciteit gedurende 8 uur per dag. Wegblokkades door maoïsten. Maar vasthouden aan de lachende kindergezichtjes doen je weer beseffen dat er niet mag worden gedacht aan het spreekwoord van de druppel op een gloeiende plaat. Al deze druppels zorgen immers voor een motregen. Het is misschien arrogant om te denken, dat ik voor de toekomst hoop op een stortbui. Een stortbui die ik dankzij uw steun kan veroorzaken………
Het verhaal van de nepalese weduwe staat uitgebreider op http://petertersteeg.waarbenjij.nu
Vandaag heb ik de dorpjes bezocht waar onze kinderen vandaan komen. Veel meer hulp zou gegeven kunnen worden, maar onmachtig heb ik alleen vandaag maar kunnen luisteren.
Wat kun je doen als je ziet dat er in een lemen hutje gekookt wordt en het zwart ziet van de rook en zelfs het plafon zwart geblakerd is? Een ventilatiepijp met rookkanaal voor 5 euro zou voldoende zijn maar de mensen willen dit niet omdat er dan teveel hout verbruikt wordt.
Als je dan uitlegt hoe schadelijk deze rook voor hun gezondheid is, komt het argument dat het veel warmer in het hutje is en het de insecten uit de hout houdt. De dag van vandaag is belangrijker dan de toekomst. Ook sanitaire voorzieningen ontbreken en aanbieden om toiletten te bouwen helpt niet. Deze worden liever gebruikt om hun maïs, rijst en aardappelen in op te slaan. Voorlichting is hier zo nodig maar wie zijn wij om dit alles te veranderen. Ook al denken wij te kunnen helpen, hun eigen en al eeuwen bestaande argumenten blijven in hun cultuur even sterk. Per dag overleven maakt gelukkiger dan één stap verder kijken in de toekomst.
Ook Bunu-Maya heb ik vandaag op schoot gehad. Dit meisje van 5 jaar heeft 8 maanden in Noble House gewoond omdat ze toen gevaar liep verkocht te worden en terecht te komen in de prostitutie in India. Haar vader heeft haar vorig jaar weer uit Noble House teruggehaald omdat hij aangaf dit niet meer te willen en hij zelf weer voor zijn dochter zou zorgen. We hebben toen hulp ingeschakeld om dit in de gaten zou houden. Onmachtig omdat deze man het recht op zijn dochter behoudt. Bunu-Maya trof ik nu verwaarloosd, vervuild en apathisch aan. Samen met haar zusje van drie hielden ze hun nieuwe zusje van 3 maanden vast. De vader wil een zoon omdat meisjes niets voor hem betekenen, behalve misschien een te verkopen object. Het volgende kindje zal volgend jaar wel weer geboren worden. Bunu-Maya kon alleen mijn naam zeggen en lachen bij een knuffel. Warme kleding kon ik achter laten maar met pijn in mijn hart viel het afscheid mij zwaar. Kinderen horen bij hun ouders maar naar dit meisje wordt niet omgekeken. Ik hoop dat ik de hoop mag houden snel meer voor haar en haar zusjes te kunnen betekenen.
Later die dag trof ik de weduwe aan. We noemen haar zo omdat haar man één keer per maand langs komt om te kijken of er nog wat te halen valt. Haar oudste dochter van 13 jaar is vorig jaar door haar man verkocht en gelukkig hebben we de twee zusjes in Noble House kunnen opvangen. Nu heeft haar man het zoontje meegenomen en niemand weet waar dit kindje van 9 jaar gebleven is. Doodziek, kilo`s afgevallen en met hoge koorts hebben we de weduwe meegenomen naar Noble House waar ze even kan bijkomen en de komende dagen in het ziekenhuis onderzocht kan worden.
Verder naar het project op de berg, mijn kwaadheid ingehouden omdat er weer in twee weken niets gebeurd was. De bouw ligt stil omdat materialen niet aangevoerd kunnen worden en er geen water is om het cement te gebruiken wat er nog is. De aannemer staat met zijn handen in zijn zakken te kijken, maar zal niet op het idee komen om alvast andere werkzaamheden uit te voeren. De bewoners kijken gelaten toe en zitten liever in de zon dan iets te doen. Dan vraag je je wel eens af waar doe je het allemaal voor. Alle energie die nog over is van deze dag maar weer gebruikt voor verdere aansturing in de hoop dat over enkele dagen we weer één enkel stapje vooruitkomen.
Vandaag heb ik mijn dag niet, voelbaar dat bij elke stap vooruit je er direct weer twee achteruit lijkt te gaan. Ik weet dat deze momenten bij dit land horen en er morgen weer een nieuwe dag zal zijn met meer resultaten. Bij een dag als deze besef je met alle problemen die op je af komen hoe klein je bent. Soms lijkt het wel alsof je alleen maar tegen dikke muren tegenkomt waar je niet meer doorheen kunt. Geen benzine waardoor je moeilijk nog ergens kunt komen. Geen aanvoer van materialen. Geen electriciteit gedurende 8 uur per dag. Wegblokkades door maoïsten. Maar vasthouden aan de lachende kindergezichtjes doen je weer beseffen dat er niet mag worden gedacht aan het spreekwoord van de druppel op een gloeiende plaat. Al deze druppels zorgen immers voor een motregen. Het is misschien arrogant om te denken, dat ik voor de toekomst hoop op een stortbui. Een stortbui die ik dankzij uw steun kan veroorzaken………
Het verhaal van de nepalese weduwe staat uitgebreider op http://petertersteeg.waarbenjij.nu
-
15 Februari 2008 - 11:40
Ton:
Wauw,
Ben er wel even stil van. Het is zover weg van Holland maar ik ken je en weet dat je er morgen weer met alle energie tegenaan zal gaan. Wij steunen je in gedachte en hopen dat deze steun je moed zal geven voor alle kinderen die je/we wel kunnen helpen. Deze kinderen hebben tenslotte WEL hoop op een goede toekomst nodig in tegenstelliing tot alle murf geslagen volwassenen die niet meer geloven of durven hopen op een betere toekomst.
Houdt moed!!!
Ton (&Letty) -
15 Februari 2008 - 11:59
Karin Pijls:
Lieve Engely,
Vanuit het zonnige Limburgse is het moeilijk voor te stellen hoe het nu voor jou in Nepal is. Misschien schijnt daar ook wel de zon, maar is deze eventjes niet hartverwarmend. Toch wil ik jou van hieruit een hart onder de riem steken. Wat jij doet is wel wat meer als een druppel op de gloeiende plaat natuurlijk. Jij verandert daadwerkelijk levens en de generaties die hierna komen ook nog. Dat is heel wat meer dan menigeen doet maar voor jou nog te weinig wanneer je geconfronteerd wordt met alle misstanden. Een gedachte waar ik vaker steun van heb gehad is de volgende:
"Geef me de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de moed om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het verschil tussen beide te zien."
Ik hoop dat jij er ook nieuwe hoop uit kunt putten. Ik heb nog steeds de dozen kleren hier voor je staan en ik ga je wat geld overmaken. Een klein druppeltje tussen alle grote druppels.
Engely, heel veel kracht, moed, wijsheid en hoop toegewenst.
Karin Pijls -
15 Februari 2008 - 12:07
Yvonne Dekker:
Meid wat kan ik het gevoel met je mee beleven zoals je het beschrijft. Al weet ik niet hoe dat echt voelt als je daar zit waar alle middelen ontbreken om mensen gelukkiger te maken. Jullie aandacht, liefde en zorg is al geweldig om te ontvangen en de mensen in Nepal waarderen het als geen ander. Dat je even je dag niet hebt, is zo eerlijk uit jou mond omdat je bijna altijd positief blijft en jezelf een beetje weg cijfert. Het komt zeker weer goed in de komende dagen! Dikke kus en tot snel.
-
15 Februari 2008 - 19:14
Rianne:
Lieve Engely!
Wat goed dat je ook hierover schrijft, want inderdaad: ook dat is Nepal... geduld, geduld, geduld, zucht. Maar zoals onderstaande reacties ook al melden: ik geloof ook volledig in jouw moed, vertrouwen, doorzettingsvermogen, liefde en positiviteit! En ja, morgen zet je weer een stapje vooruit. En wellicht zet je er overmorgen weer een achteruit, maar zonder jouw stapjes vooruit waren deze kinderen allemaal opgegaan in de 'massa' van verwaarloosde en vergeten kinderen!
Engely, er wordt aan je gedacht, heel veel, en er wordt heel hard gehoopt op stapjes vooruit!
Veel liefs Rianne -
15 Februari 2008 - 20:19
Joyce:
Lieve Engely,
Dit plaatst een off-day in Nederland in een heel ander licht. Elke knuffel telt, al zou je zoveel meer willen.
Heel veel moed en sterkte! -
15 Februari 2008 - 20:56
Jeffrey:
Hoi Engely,
Vooruitgang bestaat uit veel kleine stapjes. Soms een paar stapjes vooruit, om er vervolgens weer één terug te doen. Maar vooruit ga je zeker. Door jou hulp wordt al die kindertjes een beter bestaan geboden. Caroline en ik zullen je hierin blijven steunen. Veel succes Engely! -
15 Februari 2008 - 22:47
Peet & Coby:
Lieve Engely en Peter.
Dit verslag maakt zoveel los bij ons. De onmacht is zelfs hier in Brabant duidelijk voelbaar. Het enige wat wij nu kunnen doen is je te laten weten dat we jou/jullie blijven steunen. En hopen dat dit kleine berichtje je weer wat extra kracht geeft om door te gaan met dit fantastische werk.
Heel veel liefs en een warme knuffel,
P&C. -
17 Februari 2008 - 03:14
Ria Wiesemann:
Lieve Engely,
Wat een moed en doorzettingsvermogen heb je nodig om dit te kunnen doorstaan. Het is fantastisch dat je dit allemaal doet voor onze Nobelkinderen! Heel veel liefs voor jou en voor alle kinderen. groetjes aan Anjana -
17 Februari 2008 - 11:27
Petra S.:
Lieve Engely,
de tranen schieten me in de ogen van zoveel onmacht.
Wens je heel veel sterkte en zegen om dit zó belangrijke werk voort te kunnen zetten."De dag is nooit zó nat of de zon schijnt altijd wat". -
18 Februari 2008 - 23:28
Gea Keehnen:
Hey Engely!
Moed houden meisje, WE ZIJN TROTS OP JE en bidden om kracht voor jou en allen om je heen. Soms is er een wolk aan de Hemel of regent het, maar je weet, daarna is er weer volop zonneschijn, dus laat de moed niet zakken. Als je in Nederland bent, neem je dan even kontakt met mij op? Warme knuffel, Gea.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
