Met pijn in het hart verlaat ik Nepal

Op het dak van de wereld schijnt de zon
De laatste dag in Nepal nadert. Het is een week van uitersten geweest. Een korte tijd voor de "thuisblijvers", maar een wereld van verschil voor ons!
De week hebben we benut - nee, uitgeknepen tot op de laatste minuut - met het bezoeken van ziekenhuizen, ministeries en "officials". We hebben ziekenhuis na ziekenhuis, specialist na specialist bezocht om uit te zoeken of Anjana en Sirjana in Nepal de medische behandelingen kunnen krijgen die zij nu in Nederland krijgen. Bij elk ziekenhuis zagen we de artsen onbegrijpelijk kijken, druk schrijven, knikken, luisteren en uiteindelijk NEE! schudden. We krijgen brieven mee naar nederland met daarin dat zij hen niet kunnen helpen.
We hebben hun situatie voorgelegd aan het Nepalese ministerie van Vrouwen, Kinderen en Sociaal Welzijn. Uitgelegd waarom zij nog altijd in Nederland zijn. De official knikt als hij het verhaal aanhoort. Hij hoopt het beste voor de Nepalese kindertjes, hij ontvangt graag een rapport over hun welzijn en gaat dan uiteindelijk verder met zijn werk. Het schriftje gaat dicht: veel plezier in Nederland. Ook de vader van de meisjes lijkt het niet te deren. Zijn dochters genieten nu een deeltijd- nederlandse-opvoeding. Hij hoopt ze op een dag te kunnen verkopen voor een aantal kratjes meer whiskey.Voor hem geldt alleen maar dat ze zullen uitgegroeien tot Nederlandse schonen en daarmee meer opleveren dan de straatwezen die ze ooit waren. Dat ze tegen die tijd meerderjarig zullen zijn en niet langer onderworpen zijn aan zijn alcoholische grillen lijkt niet tot hem door te dringen. Ook hij gaat weer verder met zijn taakjes als hij zijn handtekening onder de zoveelste-afstandsverklaring heeft gezet.

Maar er is ook meer. Niet alleen zijn wij ontzettend blij met het feit dat we hier zoveel voor onze meisjes hebben kunnen betekenen, ook de rest van de projecten verloopt deze week uitermate goed!
We bezoeken het Siddhi Memorial Ziekenhuis en spreken met de oprichter hiervan. Hij verloor 15 jaar geleden zijn babyzoon bij een ongeluk. Omdat hij lang op hulp moest wachten verloor zijn zoontje teveel bloed en overleed op de plek waar hij nu het Memorial Ziekenhuis heeft laten bouwen. Momenteel werkt hij aan een permanente vergunning, maar krijgt deze niet voordat het ziekenhuis een verloskamer heeft.
Nog dezelfde dag horen we dat de buurvrouw van Noble House is doodgebloed (au!) tijdens haar bevalling en dat haar man er met hun kinderen alleen voorstaat. Hij is inmiddels op zoek naar een nieuwe vrouw. De noodzaak van een locale verloskamer lijkt ons daarmee meer dan aanwezig, en we besluiten om het Memorial Hospitaal te gaan helpen met het opzetten van deze voorziening.

Alsof geroepen door de God van de Medische Krachten (ondertussen worden hier de gehele week Goden geeerd tijdens het Tirharfeest van de Hindoes) vragen ook de bewoners uit het bergproject om een medische voorziening.
Een vergadering wordt belegd, en de gehele zondag brengen we door met de belangrijke mannen van de nabijgelegen dorpen. De locatie is er al, aanpassingen zijn nodig. Artsen eveneens.
We gaan ons hier de komende maanden voor inzetten en proberen om naast een medische voorziening ook nog een aantal activiteiten op te zetten zodat vrouwen in de nabijgelegen dorpen kunnen leren hoe om te gaan met naaimachines, hygiene, etc.

Het is raar om in Nepal te zijn terwijl onze meisjes thuis op ons wachten. Ineens kijken we met andere ogen naar hetgeen we meemaken. We zien het festival, de feesten, horen de muziek en het geluid van de straat,en proberen elk detail op te zuigen als de laatste druppel water in de woestijn.
We moeten het ze vertellen, we moeten hen laten weten hoe het dit jaar was. We kopen spulletjes voor ze, herinneringen aan hun eigen land.
We horen over hun zusje- teruggevonden als prostitué in de hoofdstad. We kunnen niets voor haar doen.
We ontmoeten hun broertje, dat na de dood van hun moeder alleen achterbleef in de bergen. We kunnen niets voor hem doen, hij is te `gevormd` (lees : ze noemen mijn jochie bedorven! au! ) voor het Noble House, maar te jong voor de harde wereld waar hij in woont. Ik druk hem een brief in zijn handen. Hij zal hem bewaren met zijn leven, dat is zeker. Op een dag zal hij begrijpen dat ik hem met pijn in mijn hart achterlaat in het dorp waar de mensen bij zonsopgang al dronken op straat liggen en waar de kinderen meer lijm snuiven dan je ooit voor je sinterklaarsurprise zal gebruiken. Lieve Ganesh, het ga je goed!

In de nacht droom ik van hem.Ik kan niet slapen. Van alle kinderen die ik gezien heb. Zoveel leed, zoveel te doen! Kun je de wereld helpen? Was het maar waar. De realiteit is dat je soms je ogen onvrijwillig moet sluiten om zelf door te kunnen. Keuzes te maken die je niet wil maken. Anderzijds is het ook mooi. Een jonge moeder met een glimlach als ik haar kind muziek laat horen. Als we klappen en dansen en feest maken. Als we foto's laten zien waarop ze zichzelf terugzien. Als we eten brengen.
Kun je de wereld helpen? Was het maar waar. Je kunt liefhebben. Geduldig zijn. Je eigen zwarte ziel een gouden randje geven? Wellicht. Maar ook: een druppel op een gloeiende plaat zijn. Godzijdank wel! Want al voegen we maar een heel klein beetje toe.... alle kleine beetjes helpen een beetje veel!

Engely
http://www.engely.eu