Weer een tegenslag voor onze kleine prinses

Lieve Sirjana,

Je bent nu 4 maanden in Nederland en je rolt van het ene avontuur in het andere. Soms is dat leuk, soms is er een waar feest voor je: je bent al in de Efteling geweest, het is haringseizoen geweest, met hond Noëlle heb je tussen de vallende bladeren in "de jungle" gespeeld, je pop gaat dagelijks in bad, de juf is lief en school lijkt het alsof er elke dag een klein feestje wordt gevierd voor jou. Je zus gaat bijna haar verjaardag vieren en voor het eerst in haar leven krijgt zij een verjaardagsfeestje. Binnenkort komt de Sint met zijn boot helemaal voor jou naar Nederland. Soms zijn er ook avonturen die niet zo leuk zijn voor je. Dit weekend heette het avontuur het UMC Ziekenhuis Utrecht. Onverwacht en zorgwekkend. Wij - je familie - vrezen deze plek met grote vrezen en lopen er liever met een grote boog omheen. Voor jou was het evenmin een feest, maar toch hing jij je eigen kleurrijke slingers op en probeerde er nog iets van te maken.

Velen zullen zich verwonderd afvragen hoe een ziekenhuis in hemelsnaam een feest kan zijn voor een klein meisje van 8 jaar. Hoe houdt ze dit vol? Waar haalt ze telkens weer de kracht vandaan? Voor Sirjana is het simpel: ze wordt er beter gemaakt, en wordt daarmee een "goed meisje" voor de Sint, die immers volgende week in Nederland zal arriveren. En bovendien, het zal je toch gebeuren dat je in Nepal in het ziekenhuis belandt met dergelijke klachten? Welnee, voor Sirjana is het prachtig in het Nederlandse ziekenhuis. Als de verpleegkundige haar buisjes bloed afneemt roept ze dapper dat dit "haar cadeautje aan de dokter" is. "Please, please, take it all !!" roept ze. Als een volleerd patiënte ondergaat zij haar onderzoeken en klemt zij dapper haar tandjes op elkaar. Ondertussen branden de tranen in onze ogen bij het zien van het zoveelste slangetje, de zoveelste keer dat ons meisje in de scanner verdwijnt, de zoveelste keer dat ze zelf ook haar tranen probeert te bedwingen, omdat het haar allemaal toch ook wel een beetje veel wordt.

Sirjana is nog zieker geworden. Sinds een halve week gaat het slecht met haar. Onze bikkel zal geen kik geven, maar dit keer kon ze toch niet zo goed voor ons verbergen. We hebben het nog eventjes aangezien; hebben braafjes naar de huisarts geluisterd en het arme kind uitgelegd wat een zetpil is. Ze houdt geen eten binnen, geen vocht. Ze huilt van de pijn en kronkelt over de vloer. Ze wil niets liever dan onder het koude water staan. In een ijsbad liggen, en slapen. Haar knietjes trekt ze op. Buikklachten heeft ze niet meer sinds haar laatste kuur. Nu is het haar nek. Haar nek steekt. Ze doet raar. Zegt dat haar hoofd "knalt "en ze geeft over. Mexicaanse griep heeft ze niet, daarvoor is ze al te druk met de Japanners (ziekte van Hashimoto). We brengen haar naar het UMC, waar ze met een nieuw specialisme te maken krijgt: neurologie. De hersendruk blijkt te hoog, en ze krijgt een enorme spuit in haar rug. Buitengewoon pijnlijk. Ze geeft geen kik, en ondergaat haar lot.

Tegen middernacht mogen we haar weer meenemen naar huis. Huppelend komt ze het ziekenhuis uit: ze is beter! Midden in de nacht eten we nog ijs. Ijs is goed tegen pijn en leed, vooral chocolade ijs. We praten over het ziekenhuis, de lieve doktoren en de leuke beestjes in de wachtkamers. Ze gaat nog eventjes in bad, en even later horen we haar luidkeels zingen. Bijna zou je vermoeden dat het leven van dit meisje altijd over rozen gaat als er altijd in de nachtelijke uren zo lieflijk gezongen wordt.

Maar lieve Sirjana, sinds jij bij ons bent komen wonen is er nog geen moment geweest dat we ons geen zorgen over je hebben gemaakt. We houden zielsveel van je en willen dat jou het beste toekomt. Maar helaas kunnen we niet alle blaadjes op je pad oprapen en moeten we soms aanzien hoe je pijnlijk struikelt. Hoe je jezelf moet opvangen en soms je eigen tranen moet wegvegen. Hoe je soms je eigen leed moet dragen. We zouden het zo graag van je overnemen, er alles aan doen om al jouw leed, jouw zware dagen voor je weg te nemen. In jouw plaats naar het ziekenhuis te gaan, of vrolijk te roepen dat je weer beter bent. Je hebt alweer een geweldige ziekenhuisplanning voor aankomende week. Jouw leven is geen feest, maar toch weet jij elke keer weer je eigen bontgekleurde slingers op te hangen. En wij hopen maar dat we genoeg tijd hebben. Voorlopig is dat tot 2 januari 2010. Want dan moet je ons land uit. We houden ons hart vast als we alleen al denken aan wat er daarna allemaal met je kan gebeuren. Laten we maar hopen dat je opnieuw een verlenging van je verblijfsvergunning gegund is. Toen was het op medische gronden. Wij hebben het vertrouwen dat dit opnieuw gaat lukken: immers, humanitaire redenen stoppen toch niet na 6 weken ?

Engely

Geschreven door onze dochter Rhana

http://www.Engely.eu