Vergeten kinderen van Nepal
Door: Engely
Blijf op de hoogte en volg Engely
06 Oktober 2008 | Nepal, Kathmandu
Gisteren met een fotograaf gehandicapte kinderen in hun thuissituatie bezocht. Schrijnende situaties waarbij je probeert emoties opzij te zetten. Foto’s zeggen meer dan woorden en met schaamte dit vastgelegd. Wat kun je doen wanneer je ziet dat een gehandicapt kindje in een bamboekooi opgesloten zit? Wat mag je denken als een baby met het Down-syndroom continue in een donker hok moet verblijven? Vergeten kinderen van Nepal waarbij men nog steeds niet begrijpt dat ook zij recht hebben op een toekomst.
Ik begin boos te worden, ondanks dat ik mijn westerse ogen sluit om deze cultuur te begrijpen kan ik even geen begrip meer opbrengen. Er moet toch iemand voor de rechten van deze kinderen opkomen, ouders zijn onwetend en niemand doet iets.
Verder deze dag weer voor onmogelijke situaties gestaan. Kinderen zoekend in vuilnishopen, werkend als slaaf bij rijke families en steengroeves vaak verkocht voor een fles wiskey of enkele roepies, zwervend op straat of zittend met hoopvolle ogen bij de afvalverwerking. Vergeten kinderen, gebruikt en misbruikt. Ik moet met mijn onmacht leren omgaan maar ergens in mij slaat de vonk aan en vandaag is een nieuw project geboren.
Mijn boosheid slaat later om in kwaadheid omdat de contrasten die dag steeds zichtbaarder worden. Dashain staat voor de deur, het feest wat je kunt vergelijken met ons kerstfeest. In plaats van velden met kerstbomen staan hier de schapen en geiten klaar, opeengepakt als kerstbomen, die door rijke families in hun auto’s en op brommers vervoerd worden, straks klaargemaakt voor een feestelijke maaltijd. Kinderen die mooi gekleed zijn, alles hebben, jongens die met schitterende vliegers en ballonnen door de straten rennen en meisjes die met mooie armbanden lopen te pronken. Ook dit hoort bij dit feest maar de oogjes van de vergeten kinderen kijken hopeloos toe. Mijn principes even opzij gezet en ik heb vliegers en armbanden lopen uitdelen en ook zij konden meedoen en even kind zijn.
Het is moeilijk alles op papier te zetten en ik weet dat ik niet iedereen kan helpen maar er moet geholpen worden. Zeker wanneer wij met een beetje al zo veel hier kunnen bereiken. Ik weet dat het voor een kind beter is in veel situaties bij hun ouders te blijven. De`e ouders die nog nooit onderwijs hebben gehad, kennis ontbreekt en leven in barre omstandigheden . Voor hen ga ik verdere plannen uitwerken om een centrum neer te zetten zodat zij hier met hun kinderen terecht kunnen om verder geholpen te worden.
Vergeten kinderen van Nepal. Wij kunnen hen helpen maar zonder u steun is er voor hen geen toekomst.
(foto’s zal ik deze week wanneer ik weer terug ben op deze site en op http://www.Engely.nl plaatsen)
Ik begin boos te worden, ondanks dat ik mijn westerse ogen sluit om deze cultuur te begrijpen kan ik even geen begrip meer opbrengen. Er moet toch iemand voor de rechten van deze kinderen opkomen, ouders zijn onwetend en niemand doet iets.
Verder deze dag weer voor onmogelijke situaties gestaan. Kinderen zoekend in vuilnishopen, werkend als slaaf bij rijke families en steengroeves vaak verkocht voor een fles wiskey of enkele roepies, zwervend op straat of zittend met hoopvolle ogen bij de afvalverwerking. Vergeten kinderen, gebruikt en misbruikt. Ik moet met mijn onmacht leren omgaan maar ergens in mij slaat de vonk aan en vandaag is een nieuw project geboren.
Mijn boosheid slaat later om in kwaadheid omdat de contrasten die dag steeds zichtbaarder worden. Dashain staat voor de deur, het feest wat je kunt vergelijken met ons kerstfeest. In plaats van velden met kerstbomen staan hier de schapen en geiten klaar, opeengepakt als kerstbomen, die door rijke families in hun auto’s en op brommers vervoerd worden, straks klaargemaakt voor een feestelijke maaltijd. Kinderen die mooi gekleed zijn, alles hebben, jongens die met schitterende vliegers en ballonnen door de straten rennen en meisjes die met mooie armbanden lopen te pronken. Ook dit hoort bij dit feest maar de oogjes van de vergeten kinderen kijken hopeloos toe. Mijn principes even opzij gezet en ik heb vliegers en armbanden lopen uitdelen en ook zij konden meedoen en even kind zijn.
Het is moeilijk alles op papier te zetten en ik weet dat ik niet iedereen kan helpen maar er moet geholpen worden. Zeker wanneer wij met een beetje al zo veel hier kunnen bereiken. Ik weet dat het voor een kind beter is in veel situaties bij hun ouders te blijven. De`e ouders die nog nooit onderwijs hebben gehad, kennis ontbreekt en leven in barre omstandigheden . Voor hen ga ik verdere plannen uitwerken om een centrum neer te zetten zodat zij hier met hun kinderen terecht kunnen om verder geholpen te worden.
Vergeten kinderen van Nepal. Wij kunnen hen helpen maar zonder u steun is er voor hen geen toekomst.
(foto’s zal ik deze week wanneer ik weer terug ben op deze site en op http://www.Engely.nl plaatsen)
-
06 Oktober 2008 - 06:44
Yvonne Dekker:
Lieve Engely,
Je krijgt wel een heel groot schuldgevoel als je dit ziet en wij ons hier druk maken om een bank die 'omvalt'..Alle sterkte en we denken aan jullie! Xx -
06 Oktober 2008 - 06:49
Tessa:
Lieve Engely,
Tranen in m'n ogen krijg ik ervan. Ik kan me voorstellen dat je kwaad wordt op deze situaties en het gewoon soms NIET te begrijpen is. Ik vind je nieuwe project helemaal super en wou dat ik je kon helpen. Ik heb sinds kort m'n eigen stichting dus wie weet wat ik voor je kan betekenen. Volgend jaar zit ik in ieder geval voor een groot gedeelte in Nepal, laten we contact houden.
Ga zo door Engely, je bent fantastisch.
Liefs Tessa
-
06 Oktober 2008 - 08:06
Marjan:
Wat ontzettend erg. Het is wel heel erg oneerlijk verdeeld in deze wereld. Wij hebben maar geluk dat we hier in Nederland zijn geboren.
Sterkte ermee, en probeer ook te genieten van wat je allemaal al bereikt hebt!
Marjan -
06 Oktober 2008 - 08:39
Peter Tersteeg:
ik weet wat je voelt en het is jammer dat ik eerder terug naar huis moest. Laten we thuis maar weer eens bekijken of we iets voor de vergeten kinderen kunnen gaan doen. -
06 Oktober 2008 - 09:03
Yana:
Laten we dan ook maar eens kijken of ULD iets kan doen.........
MAMA IS EEN HELD! -
06 Oktober 2008 - 10:11
Elly:
Lieve Engely, ik heb heel veel bewondering voor jou en begrijp je boosheid. Ongelooflijk dat men in sommige landen zo onverschillig is wat kinderen betreft. Die hebben alleen maar liefde en aandacht nodig. Gelukkig krijgen ze die van jou. Hierbij stuur ik je wat extra liefde en kracht om door te gaan met wat je doet. Liefs van Elly -
06 Oktober 2008 - 11:25
Annette(knuffels):
Hoi Engely,
Wat erg om te zien dat gehandicapte kinderen in het donker zitten of opgesloten in bamboe kooien.Het recht van het kind is daar niet aanwezig.Wat kunnen wij en jij doen??Het is goed dat je het ons laat weten
We denken met je mee.....om iets te kunnen/moeten doen!
lieve groet van mij uit amsterdam. -
06 Oktober 2008 - 12:31
Rianne:
Lieve Engely,
Ik vindt het knap van je dat je het nog probeert te begrijpen. En nog knapper is het dat jeje boosheid omzet in een nieuw projekt, dan stroomt de energie weer! En natuurlijk gaan we je weer helpen. Sterkte met alles, groetjes Rianne -
06 Oktober 2008 - 14:32
Tanja:
Lieve Engelyjie:
Wat begrijp ik die boosheid en eigenlijk meer die pijn om je eigen onmacht goed. Je zou ze allemaal willen meenemen. Moeilijk zoveel emoties nu Peter al weer terug is in Nederland.
Maar je zet die negatieve energie - zoals gewoonlijk - weer op een fantastische manier om in iets wat prachtig positief klinkt.
Heel veel sterkte met de laatste loodjes. Je bent en blijft een prachtmens!
Tanja Kruk
stichting Sathsathai -
07 Oktober 2008 - 18:43
Annemiek En Henk:
Wij kunnen alleen maar bewondering hebben voor je inzet en je kracht om je werk daar te doen.
Want je wilt eigenlijk iedereen helpen en dat is onmogelijk, maar om dat te accepteren!!
Heel veel succes met alles.
-
08 Oktober 2008 - 18:40
Caroline & Jeffrey:
Hoi Engely, met een brok in mijn keel lezen wij je relaas. Als jaarlijkse bezoekers van Azië kunnen wij ons levendig voorstellen wat je allemaal aantreft en wat dat met je doet. Noem het cultuur of iets anders, we kunnen en willen het niet accepteren. Graag horen wij of we iets kunnen doen om nog meer te helpen. Iemand als jij maakt het verschil Engely. -
08 Oktober 2008 - 18:40
Caroline & Jeffrey:
Hoi Engely, met een brok in mijn keel lezen wij je relaas. Als jaarlijkse bezoekers van Azië kunnen wij ons levendig voorstellen wat je allemaal aantreft en wat dat met je doet. Noem het cultuur of iets anders, we kunnen en willen het niet accepteren. Graag horen wij of we iets kunnen doen om nog meer te helpen. Iemand als jij maakt het verschil Engely.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
