Vergeten kinderen van Nepal

Gisteren met een fotograaf gehandicapte kinderen in hun thuissituatie bezocht. Schrijnende situaties waarbij je probeert emoties opzij te zetten. Foto’s zeggen meer dan woorden en met schaamte dit vastgelegd. Wat kun je doen wanneer je ziet dat een gehandicapt kindje in een bamboekooi opgesloten zit? Wat mag je denken als een baby met het Down-syndroom continue in een donker hok moet verblijven? Vergeten kinderen van Nepal waarbij men nog steeds niet begrijpt dat ook zij recht hebben op een toekomst.

Ik begin boos te worden, ondanks dat ik mijn westerse ogen sluit om deze cultuur te begrijpen kan ik even geen begrip meer opbrengen. Er moet toch iemand voor de rechten van deze kinderen opkomen, ouders zijn onwetend en niemand doet iets.

Verder deze dag weer voor onmogelijke situaties gestaan. Kinderen zoekend in vuilnishopen, werkend als slaaf bij rijke families en steengroeves vaak verkocht voor een fles wiskey of enkele roepies, zwervend op straat of zittend met hoopvolle ogen bij de afvalverwerking. Vergeten kinderen, gebruikt en misbruikt. Ik moet met mijn onmacht leren omgaan maar ergens in mij slaat de vonk aan en vandaag is een nieuw project geboren.

Mijn boosheid slaat later om in kwaadheid omdat de contrasten die dag steeds zichtbaarder worden. Dashain staat voor de deur, het feest wat je kunt vergelijken met ons kerstfeest. In plaats van velden met kerstbomen staan hier de schapen en geiten klaar, opeengepakt als kerstbomen, die door rijke families in hun auto’s en op brommers vervoerd worden, straks klaargemaakt voor een feestelijke maaltijd. Kinderen die mooi gekleed zijn, alles hebben, jongens die met schitterende vliegers en ballonnen door de straten rennen en meisjes die met mooie armbanden lopen te pronken. Ook dit hoort bij dit feest maar de oogjes van de vergeten kinderen kijken hopeloos toe. Mijn principes even opzij gezet en ik heb vliegers en armbanden lopen uitdelen en ook zij konden meedoen en even kind zijn.

Het is moeilijk alles op papier te zetten en ik weet dat ik niet iedereen kan helpen maar er moet geholpen worden. Zeker wanneer wij met een beetje al zo veel hier kunnen bereiken. Ik weet dat het voor een kind beter is in veel situaties bij hun ouders te blijven. De`e ouders die nog nooit onderwijs hebben gehad, kennis ontbreekt en leven in barre omstandigheden . Voor hen ga ik verdere plannen uitwerken om een centrum neer te zetten zodat zij hier met hun kinderen terecht kunnen om verder geholpen te worden.

Vergeten kinderen van Nepal. Wij kunnen hen helpen maar zonder u steun is er voor hen geen toekomst.

(foto’s zal ik deze week wanneer ik weer terug ben op deze site en op http://www.Engely.nl plaatsen)