Hoop en wanhoop

Verward en met tranen in haar ogen keek zij mij aan, zittend op haar matje met haar zieke kleine zoontje op schoot. Die nacht was de temperatuur gedaald tot 1 graden en enkele zonnestraaltjes kwamen nu door. Deze warmte was alles wat deze jonge moeder had. Van ver gekomen naar het dorp om te overleven en werk te zoeken. Met velen anderen leeft zij voor het komend half jaar in hutjes opgebouwd van losse stenen, geen raam of deur en op de koude grond met een plank om op te slapen.Uitgebuit door de eigenaar die hen afhankelijk maakt van het weinig geld wat ze dagelijks verdienen, 2 euro per dag! Het voedsel is duurder en zij komen op deze manier ook nog in de schulden. Kleine kinderen, vervuild, ondervoed en bijna geen kleding aan lopen rond. Ouders hebben geen tijd en proberen meer dan 12 uur per dag van modder met de hand bakstenen te maken.
Voor mij is een nieuw project geboren en maatregelen worden genomen. Veel kunnen we niet doen maar een helpende hand geeft vertrouwen en hoop. De moeder kan zoals vele anderen bij Noble House terecht voor hulp. Zij kan nu naar de dokter voor haar longontsteking en krijgt warme kleding. De afgelopen dagen hebben veel moeders de voordeur van Noble House gevonden en hun baby’s zijn geholpen en kregen extra voeding.
Het zijn de muren waar je tegenaan loopt maar met doorzetting ook doorheen komt.Graag zou ik meer voor hen willen doen maar alleen door geven bereik je weinig en wordt men passief en blijft de prikkel om te overleven weg. Het blijft een feit dat de regering moet veranderen maar dat zal voorlopig niet gebeuren. We proberen dan maar de basisbehoefte in te vullen en zijn blij dat Noble House 100 meter van hen vandaan ligt.
De afgelopen dagen is er zoveel meer gebeurd en binnenkort kan ik weer geweldig nieuws over het project ‘de vergeten kinderen’ vertellen. Eerst nog even een aantal dingen regelen en hoop u snel dit te laten weten.